خب... اینکار خیلی هم بد نیست !

+ شیادترینِ آدم‌ها؟؟

... "بد" را به انواع، اقسام، درجات و طبقات مختلف تقسیم میکند تا چند نوع و چند درجه و چندطبقه از "بد" را قبول داشته باشد و چند طبقه و درجه و نوع را رد کند _و همیشه بگوید:《خب... اینکار خیلی بد نیست.》یا《میدانی؟این پولی که من گرفته‌ام، حالت رشوه و باج ندارد، یک جور کارمزد است... بد نیست...》و الی آخر...  . [ابن مشغله| نادرابراهیمی]

 یا اینکه دو "بد" را آنچنان رو در روی هم قرار میدهد که عملا "بد بودن" را از آن چیزی که خودش خوش دارد، بزداید، و آنقدر آنرا تراش میدهد تا هر چند نصفه و نیمه، یک ظاهر موجّه از "آن بدِ دیگر" بسازد‌؛ مثل اینکه در مواجهه با دو بد، فورا مثل قرقی بپرد وسط و طوطی‌وار بلغور کند که:《 این بدتر است یا آن ؟ پس ... 😎》؛ و خب، در آخر قرار است به همان نتیجه برسد که آن بدِ دیگر《خیلی هم بد نیست》

حالا، بچه زرنگِ داستان ما وجدانش هم آسوده‌تر است که تناقضاتش را اینگونه، به موجّه‌ترین و اخلاقی‌ترین شکل ممکن حل کرده :))  و خب، ناگفته نماند تویی که شیادی پیشه نمیکنی، زیادی به خودت سخت می‌گیری برادر! اینطور که نمیشود زندگی کرد! بالاخره آدمی برای رسیدن به حد مطلوبی از  تشخّص و پذیرفته‌شدن، و آسّه رفتن و آسّه آمدن در دایره‌ی‌ امنِ میان‌مایگی، به مقدار معقولی شارلاتان بازی نیاز دارد؛ که البته، البته و البتّه بجای کلمه "شارلاتان‌بازی"، اسم‌های خوشمزه‌ و رنگارنگی وجود دارد که میشود بر قامت ناساز این کلمه پوشاند ...

هوفففففف ...

شنیدی آخرش صدامو ...

دیده اید گاهی انگار یک چیزی میخزد به جان آدم و می‌پیچد به تن آدم و مثل چنگیزِ مغول در تک‌تک رگها و سلول‌های آدمی می‌تازد و میسوزاند و غارت میکند و سر و تَهِ روح و روان آدم را به هم گره میزند ؟!
اینجاست که قلب ها سنگ میشود، چشمه‌های اشک میخشکد و حال و روز آدمی به بیابانی می‌ماند تفتیده و ترک خورده...
و کیست که نداند ما همان بیابانیم؟ و حسین ^{علیه السلام} _و اشک بر حسین_ آن ابری‌ست که سایه‌‌اش دامنه‌دار، وَ بارانش [آب رحمتی ست که شوره‌زار دل را میشوید و آنرا مستعد باروری میسازد که "مِنَ الْمَاءِ کُلَّ شَیْءٍ حَیٍّ" ] ؟ ... [و به راستی اگر خداوند گریه را به انسان نبخشیده بود ، هیچ چیز نمی توانست کدورتی را که با گناه بر آینه ی فطرت می نشیند پاک کند]

و باز بعد از این محرم و صفر میمانم من و این بیابان، که اندک نمناکی‌اش، به تاراجِ هُرمِ سوزانِ جهنمی‌اش میرود!

+ گرچه یوسف به کلافی نفروشند به ما
بس همین فخر که ما هم ز خریدارانیم 🍃

وصله‌ی ناجورِ مسیر مشّایه

در فضیلت میزبانان بی‌ریای عراقی
و در مذمت "برخی" میهمانان بی‌لیاقت ایرانی

| شرح کلام ::
شنیده‌اید میگویند خوبی که از حد بگذرد "نادان" خیال بد کند؟
در نظر من ، برخی از ما میهمان‌های مردم عراق همان دسته "نادانی" هستیم که از فرط محبت و میزبانیِ بی‌نظیر عراقی‌ها هوا برمان داشته‌است.
چطور؟ خادم، در آن شلوغی بی حد و حساب حرم، به زائر میگوید حرکت کن(تا مسیر حرکت سایر زوار روان باشد)، و زائری که از صَدَقِ‌سرِ میزبانیِ گرم عراقی ها عزت پیدا کرده، با قلدری تمام و با لهجه‌ی نخراشیده‌ی احتمالا تهرانی‌اش، که حالا لاتی‌اش هم پر کرده ، گره به ابرو انداخته، مثل شمر به خادم خیره شده و فریاد میزند که : "نمیرم ، نمیرم ، نمیرم".
یا آن انسان نادان دیگر، که رو در روی موکب صادق شیرازی و طرفدارانش، پشت بلندگو شعاری میدهد که آنها را تحریک کند و من بعد از شنیدن این ماجرا، به هنرمندیِ! کسی فکر میکنم که در این "آیین برادری"، خلاقیتِ این اختلاف و نفرت پراکنی را دارد!!
یا آن دیگری که به فرهنگ و میزبانی عراقی ها، از سر تعلقاتِ احتمالا ناسیونالیستیِ خودش، به دیده‌ تردید و بدبینی می‌نگرد ، در حالی که دو لپش هنوز از کباب هایی که قورت نداده و از گلویش پایین نرفته، پر است !!
و دیگرانی که مغزهای کوچکشان تابِ اینهمه مهر و محبتِ بی منت، از طرفِ کسانی که سالها آنها را مذمت میکردند را ندارد و  از این رو دنبال پشت پرده هایی از دلایل واهی میگردند تا برای این مهرورزی‌های به غایت کریمانه، انگیزه‌های مادی و مالی بتراشند و به این واسطه، شیادانه، تناقضات خود را پوشش دهند!

| اصل کلام ::
 ... اما پدیده اربعین، حماسه و شکوهش پیش و بیش از اینکه مدیون جمعیت پرشمار‌ یا برکات فراوان سفره‌هایش باشد، وابسته است به نسبت‌های عمیق برادری، میان آدم‌هایی ناهم‌زبان و دور از هم، که شاید برای اولین و اخرین بار همدیگر را ملاقات میکنند و در این تنها دیدار، یگانه وسیله ارتباطی بین‌شان، جز اشارات قلبی نیست.
این برادری _که متمایز کننده پیاده‌روی اربعین با سایر تجمعات است_ را باید بیش از هر چیزی پاس داشت و از آن مراقبت کرد‌؛ که این منیّت‌ها و تکبرها و نژادپرستی‌ها، وصله ناجور این "آیین برادری" ست. 
درود و سلام خدا بر برادران شیعه عراق که ما این برادری را مدیون قلب‌های بی‌آلایش و به دور از خودبینیِ آنها هستیم...

هزار فقره دلزدگی و یک فقره دلبستگی

سلام
این کلام ، حاصلی‌ست از چند مورد تجربه  در مواجهه با دو جنس آدم . و البته هزار فقره دلزدگی ، یک فقره دلبستگی و دنیا دنیا دلتنگی؛
آدمهای اصطلاحا "سمّی" ، لزوما آدمهای بدی نیستند اما به دلایلی که علتش را شاید خودشان هم ندانند ، قادرند شعاع وسیعی از آدمها و لحظات و جای ها را ، به شومیِ نگاهِ خود تیره و تار کنند و جریانِ حیات را به رکودِ ملالت و رنجوری بکشانند . مثل غباری که از آتشی منتشر میشود و بخواهی یا نخواهی صورت‌ات را سیاه میکند و سینه‌ات را به خس‌خس می‌اندازد !!
و امّا آدمهای "خوش قلب"😍 ؛ خوبند و برای خوب بودن ، کار خیلی شاق و ویژه‌ای انجام نمیدهند ، جز آنکه خاکِ قلبشان را از هر نوع بذرِ آفت زده‌ای دور داشته اند ؛ و همین است که صرفِ مواجهه با آنها ، آدم را زلال میکند و سرشار میکند از حسِ مطلقِ زیستن ؛ در گستره‌ای بیش از همان لحظه ها و دقیقه های حضور ...
... و تو ، پس از این رِقَّت ، که از دیدن مهتاب در ظلماتِ شب حاصل کرده ای ، با خود می‌انگاری همین یک "آن" که در موانستِ او نشسته‌ای ، و در پی‌اش، برای عمری در یک آدم خوش قلب حل شده ای ، می‌ارزد به همه کدورت هایی که "سمّی" ها با همه زرنگ‌بازی‌شان بر جانت میپاشند .
و این ، اگر نگویم معجزه ، اما شاید نشان پیامبریِ آدم‌هایی باشد که در عصر سنگین و ننگینِ دلمردگی‌ها ، رقیق بودن را از یاد نبرده اند .

حدیث نفس

هر آدمی قاعده‌ای دارد و اسلوبی ، که طبق آن ، روابطش را با  افراد ، پدیده ها ، پیشامد‌ها و تمایلات تنظیم میکند و سخت بتوان آدم را از این قواعد مألوف‌اش جدا کرد .
خوب که می‌کاوم ، اثرِ حسین ^{علیه السلام} را در خود اینگونه میابم که یگانه دلیلی است که میتواند بر قواعد تنظیم‌گرم _به خلاف‌ آمدِ‌ عادت_حکم‌ براند ؛ اگر چه نفوذش هنوز کم است و کند و ناکوک .

آورده‌ی محرم امسال را شاید، جلوه‌گری این کارکردِ کارراه‌انداز کفایت کند ...

وضعیت

سلام 🍃
امروز
در روز تولد بیست و چند سالگی
دقایقی را پشت درب اتاق عمل نشسته بودم 
منتظر ،
که اسمم را بخوانند و خودم را بسپارم به تیغِ جراحیِ یک پزشکِ ممکن الخطا .
فرصتی پیش آمده بود تا در این برزخ‌‌واره‌ ، بی‌هیچ دستاویزِ سرگرم کننده‌ای ، هرآنچه بر من گذشته را سر فصل‌وار تورق کنم ؛
و ذیلِ هر فصل، ماجراهایی بود از انتخاب‌ها و مکافات‌اش؛ از جبرها و تحمیلات‌اش.
و مرور میکردم احتمالات را
و  قطعی ترین آنها _یعنی مرگ را_
و این سوال ، که تولستوی بزرگ هم در اوج شهرت و محبوبیت‌اش ، پس از مشاهده مرگ برادرش ، نتوانست به آن فکر نکند :
[آیا معنایی در زندگی وجود دارد که با مرگ حتمی‌ای که در انتظارمان می‌باشد ، نابود نگردد ؟]
و این احتمالِ نه چندان بعید که
این پست _همین کلماتِ یکهوییِ پشت درب اتاق عمل_
یا هر پست دیگر این وبلاگ
میتوانست آخرین نوشته‌ی این صفحه باشد ؛ 

و این واقعیت عریان که [ زمستان است و بی برگی ؛ بیابان است و تاریکی] 
به هر حال
دعا کنید به حال جان و تنم ...
یا علی 🍃

...

گلویی تشنه
جامی می
مسلمانی بلاتکلیف...

ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد

سلام :)

همیشه فکر میکردم چیزی که اهمیت دارد ، معنا و محتوای آدم‌هاست ؛ البته هنوز هم بنظرم معیار غلطی نیست . اما تازگی‌ها ، فرم و قالبِ شخصیتیِ آدم ها ، بیشتر توجهم را جلب میکند. انگار که این قالب در سرنوشت آدم ها "تعیین کننده تر" از محتوای درونِ قالب هاست .
این نکته را زمانی درک کردم که در برخورد با شخصی ، این سوال در من ایجاد شد ، فلانی که خیلی آدم مذهبی ایست ، با حفظ همین قالبِ شخصیتی و الگوریتم رفتاری ، اگر یک آدم غیرمذهبی بود چه طوری رفتار میکرد ؟ یا آن دیگری که به غایت انسان مدرنی بنظر میرسد ، ورژن مذهبی‌ش چه طور آدمی میشود ؟
پاسخ ها بعضا جالب انگیزناک و در نگاه اول ، دور و غیرمنتظره بود ؛ میتوانست از آنها چیزی بسازد که اکنون در لفظ و تحلیل آنرا نکوهش میکنند .
... نکته عبرت انگیز اینجا بود که یادم آمد انسان هایی را که محتوای شدیدا متضادی در نسبت با یکدیگر داشتند اما چون الگوی فهم و رفتارشان از یک شکل و شمایل واحد پیروی میکرد ، بالاخره در یک نقطه به هم پیوستند ...
و نکته کنکوری این بود که  قالب های معیوب و متزلزل اگر سرشار از حقیقت ناب هم باشد ، آن قالب ، ظرفیتِ تحمل ندارد و بالاخره یک‌روزی و یک‌جایی نشتی میدهد و هدر میرود ...
و نکته خوفناک اینجا بود که خودم را هم در این فرمول گذاشتم و نتیجه ، چیزی که باید ، نبود .
اینجا بود که بنظرم آمد زین پس  آدم ها را _در وهله اول_نه بر اساس محتوای درونی ، که بر اساس قالب های شخصیتی‌ دسته بندی کنم ؛ اگر چه از مدت ها پیش بصورت ناخودآگاه چنین میکنم .

نفحات

نقل به مضمون
شنیدم که گفته شده
در زندگی یه نفحاتی پیش میاد
که هر کس اونو دریابه
و خودشو در معرض نسیمی از اون نفحات قرار بده
بارشو بسته و رفته ...
آقای الداغیِ عزیز و شهید ،
شما را و امثال شما را که میبینم
هیچ محملی برای توجیه وجودِ ذیجود خودم پیدا نمیکنم .
باز هم بقول قلی خان :[ تقاص از این بدتر ؟ ]

 

از شهر تو رفتیم و تو را سیر ندیدیم

احیای آخرین شب قدر که میگذرد،ماه رمضان هم می‌افتد توی سرازیری.ومنی که همیشه پیش از موعد،دلهره‌ی لحظه وداع میگیرم.  همیشه وقتی به مشهد میرویم از همان روز اول ، تصورِ لحظه‌ی آخر و تلخی و دلتنگیِ نگاهِ آخر ، مرا مضطرب میکند . از شما چه پنهان ، وقتی که  خلبان اعلام میکند وارد مشهد مقدس شدیم بی قرار و بی تاب میشوم برای جُستن چیزی ، دستاویزی و مستمسکی ، اِذنی و اجازه ای که بگوید برای همیشه میتوانی اینجا بمانی . که بگوید آخرِ این‌قصه دیگر رفتنی در کار نیست ، بلکه همه اش قرار است ماندن باشد و بودن و حضور ... . و همینطور در پیاده‌روی‌های اربعین ؛ در بین مسیر ، قدم کُند میکنم که از بودن بیشترین استفاده را ببرم ؛ که دیرتر به لحظه جانکاهِ دل‌کندن برسم .در تمام طول مسیر ، به خستگیِ قدم های آخر فکر میکنم . که از طرفی مژده رسیدن میدهد و از طرفی هم خبر از اینکه هر آمدنی را رفتنی است . و لعنت به این رفتن ؛ بقول سید تقی سیدی :[ رسیدن است و جدایی ، درود بر نرسیدن ] .
پس از درک این لحظه ها بود که راحت تر و ملموس تر فهمیدم ، آوینی آن وقتی که میگفت : " ... حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده اند " دقیقا منظورش از "ماندن" چه بوده .
در میان زمان ها ، رجب و شعبان و رمضان برای من همیشه طعم دیگری داشته و دارد . احساس امنیتی دارم که انها را از سایر اوقات سَوا میکند . از رجب و شعبانِ بچگی هایم جشن های ساده و باصفای کوچه و خیابان را در خاطر دارم . و از رمضان هایش ، احیای دانش آموزی‌ را و دورهمی های کتابخوانی را .
حالا اما در روزگار شلوغ و پر دردسر بزرگسالی ، ماه رجب که شروع میشود حسِ کسی را دارم که بعد از گم‌شدن در یک بیابان بی آب و علف ، به آب و آبادی رسیده . حسِ کتک خورده ای که حالا یار و یاوری دارد . از شروعِ ماه رجب تا اخرین افطار رمضان ، یک اطمینان و آسودگی مرا در بر میکشد . گویی یک پناه ، که از قیل و قال روزگار و آدم‌هایش ، میشود به آن پناهنده شد . یک عدلیه ، که آدمیزاد ، بی تکلف و تعارف ، حتی میتواند از خودش هم شکایت ببرد به او  ، که امن است و امین و امان .
و حالا  همه اینها دارد تمام میشود؛ دعای سحرِ آقای موسوی قهار ؛ هم‌آوایی اسماء الحسنای دم افطار . آدَمَک دوباره تنها میشود و بی تکیه گاه . خودش میماند و خودش . در یک انبانِ پر از کثرات . وسط دنیای بریده از خدا . که هر چیزی را جای او نشانده اند ، جایش را پر نکرده است و از هر طرف رفته‌اند جز وحشتشان نیفزوده است .

کاش ندایی بلند میشد یا دستی از غیب بر می‌آمد که مرا نگهدارد همینجا . کاش میشد ماند و گذر نکرد . از همه آنچه که بر من گذشته است و من از آن گذر کرده ام و از کف داده ام ، جز یک معصومیت از دست رفته برایم باقی نمانده است ... 

دریغ ...